We waren vroeg wakker - niet zo gek na bijna 10 uur slapen - en stonden om zes uur op. In het hotel kon je niet eten, iets wat ons vreemd overkwam, maar voor Amerikaanse begrippen heel gewoon is. Geen nood echter, de IHOP was om de hoek en 24 uur per dag open. Om zeven uur 's ochtends verwacht je niet veel mensen, maar het restaurant zat vol. We aten eieren, bacon en pancakes met jus 'd orange. Best lekker, maar het was erg veel en ook nogal machtig. Hoe komen die Amerikanen zo dik ..? De eerlijkheid gebiedt echter wel te zeggen dat we deze vakantie niet overdreven veel dikke mensen hebben gezien, maar ze moeten er wel zijn volgens de berichten. Na het ontbijt met de cablecar van Fisherman's Wharf naar Market in de binnenstad gereden en weer terug. Leuk om een keer meegemaakt te hebben. De ouderwetse wagons hebben soms moeite om de steile hellingen te beklimmen en passagiers mogen ook op de treeplank aan de buitenzijde staan. De bestuurders houden echter hun eigen "werk"-plaats nadrukkleijk vrij en dulden niemand om hen heen.

De cablecar is voor elke toerist een must, dus daar wilden we ook niet onderuit. Gina, Erik en Caroline poseren hier op de treeplank, maar tijdens de rit zaten we lekker warm binnen. We passeerden Lombartstreet, het kronkeligste straatje van San Francisco, hier rechtsboven op de foto. Later zagen we het straatje van onderaf, maar voor een foto was toen geen gelegenheid jammergenoeg.

We hadden een dagkaart gekocht omdat dat de "best-buy" was volgens de enigszins geforceerd joviale conducteur. Wij hadden aan twee enkeltjes genoeg gehad, maar het scheelde wel een keer in de rij staan, want het was op de terugweg behoorlijk druk. We moesten op station Market een aantal wagons wachten voordat we in konden stappen. Bij Market worden de wagons handmatig gedraaid, zoals op het plaatje middenonder te zien is. Zwaar werk!
Terug in het hotel dronken we een kop thee waarna we uitcheckten. We reden eerst nog naar de Golden Gate Bridge voordat we naar Yosemite vertrokken.

Zon en wolken streden met elkaar om overwicht. De wolken wonnen de strijd nog net om de pijlers en ook de stad lag nog in lichte nevels gehuld, maar de zon kreeg steeds meer de overhand in het noorden van de baai.

Een plotseling opduikende Roodkopgier kregen we mooi voor de lens. Het was waarschijnlijk de meest aanwezige soort op deze reis, want we zagen ze bijna dagelijks.

Rond een uur of één lieten we San Francisco achter ons en reden richting Yosemite NP. Door de omweg langs de Golden Gate Bridge waren we aardig wat tijd verloren en we moesten ook nog wat eten. Dankzij de Neverlost, waar Erik steeds meer informatie uit kreeg, wisten we echter precies waar we aan toe waren. Tegen zes uur 's avonds reden we het park binnen. We kochten een pas voor alle parken aan de ingang en weldra stonden we voor de enorme granieten wand van El Capitan, die in de laagstaande avondzon de Yosemitevallei domineerde.

We hadden een kamer geboekt in de lodge in het park zelf, de Yosemite Lodge at the Fall. 's Zomers staat de waterval bij de lodge echter meestal droog en dat was ook nu het geval. De overweldigende bergwereld maakte echter alles goed. We haalden de auto helemaal leeg, want er waren beren actief, die auto's openbraken op zoek naar voedsel. Bij het betrekken van de aan de natuur in het park aangepaste kamer hadden we weer eens één van onze befaamde onnozelheden. We kregen de airco niet aan en het was behoorlijk benauwd in de lodgekamer. Wij naar de receptie. Bleek er helemaal geen airco te zijn. Wij hadden voor een heater (verwarming) gestaan. Onze Belgische buren hebben de naam, maar wij kunnen er ook wat van. Omdat het nog licht was gingen we eerst een wandeling maken in de omgeving van de lodge waar we allerlei dieren tegenkwamen, zoals een paar Squirrels, een Mule Deer en een American Robin. Geen beer te bekennen en dat bleef helaas zo.

Het hert kwamen we later nogmaals tegen. Dat was zo tam dat het geen wild genoemd kon worden. Toch wel leuk. Na een uurtje in de vallei te hebben gewandeld, waarbij Erik en Caroline regelmatig op ons moesten wachten, keerden we terug naar de lodge voor een diner. Het eten was ronduit teleurstellend. De Eggplant was niet te pruimen en bij de Penne zat een saus met zoveel kaas dat zelfs een kaasliefhebber er een afkeer van kreeg. Voor straf gaven we geen fooi. Gelukkig was dit de enige keer dat dit gebeurde, hoewel we steeds alert op de inhoud van de gerechten moesten zijn in de loop van de vakantie. De Amerikaanse koks bleken erg veel op te hebben met kaas en daar plukten we (Hans, Erik en Caroline) helaas een aantal keren de wrange vruchten van..

Terug in de lodge viel de één na de ander met kleren aan in een diepe slaap. Ikzelf was de laatste, die om 21.30 uur - redelijk vroeg weer dus - het licht uitknipte.